اطرافیان، این شور و شوق بی‌پایان را به چشم می‌دیدند. گویی در هر قدم، در هر نفس، یک صدا طنین‌انداز بود: «حسین!»
در این شور و عشق حسینی، کلمات هم یاریگر می‌شوند:
**شعر:**
در دایره هستی ما نقطه پرگار حسین است
در کعبه عشق و جنون، دلبر و دلدار حسین است
فریاد "یا لیتنی کنت معک" هر دم می‌پیچد در جان
در این عطر دل‌انگیز، نام پرچمدار حسین است
۱۵ تیر ماه ۱۴۰۴، خاطره‌ای جاودان از ارادت بی‌کران به سید و سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین (ع)، در قلب‌ها حک شد. مسجد جامع الزهرا (س)، که گویی خود در این ماتم غرق شده بود، با سیاه‌پوشی و عطر اسپند، به انتظار میزبانی از عاشقان حسین نشسته بود.
پیش از آنکه خورشید به اوج خود برسد، سیل عظیمی از نمازگزاران، با قلب‌هایی پر از اندوه و چشمانی بارانی، رهسپار این کانون ارادت حسینی شدند. شور و غوغایی بود وصف‌ناپذیر. گویی هر قطره اشک، روایتی از کربلا بود و هر قدم، بیعتی دوباره با آرمان‌های پاک حسینی. زن و مرد، پیر و جوان، همه یکدل و یکصدا، برای عرض تسلیت به محضر صاحب الزمان (عج) و یادی از آن ذبح عظیم، گرد هم آمده بودند.
صدای گرم قاریان قرآن، گویی نغمه‌ای آسمانی بود که بر دل‌های دردمند می‌نشست و آیات صبر و ایثار را زمزمه می‌کرد. پس از آن، خطبای توانا، با بیان شیوا و نافذ خود، جان‌ها را به کربلا بردند. از مظلومیت حسین (ع)، از بیستارگی یارانش، از پایداری زینب (س) و از پیام جاودان عاشورا گفتند. صدای ناله و شیون از هر گوشه مسجد به گوش می‌رسید و با هر روضه، اشک‌ها بی‌اختیار جاری می‌شدند.
همزمان با برگزاری مراسم عزاداری و اقامه نماز جماعت، عطر دلنشین اطعام حسینی در فضای مسجد پیچید.
دیگ‌های نذری، که با عشق و ارادت پاک حسینی پخته شده بودند، انتظار سیر کردن دل‌های گرسنه و روح‌های تشنه را می‌کشیدند. این اطعام، تنها غذای جسم نبود؛ بلکه سفره‌ای بود از برکت، از همدلی، و از عشق بی‌کران به امام حسین (ع). هر کاسه غذا، حامل پیامی بود از ایثار، از بخشش، و از اتحاد در مسیر حق. کودکان با شور و ذوقی وصف‌ناپذیر، در کنار بزرگترها، در توزیع نذری شرکت می‌کردند و لبخند رضایت بر لبانشان، پاداشی بود برای این همه عشق.
مراسم عاشورای حسینی در مسجد جامع الزهرا (س) در پانزدهم تیرماه ۱۴۰۴، تنها یک رویداد نبود؛ بلکه تجلی‌گاه یک فرهنگ بود، فرهنگ عاشورا. فرهنگی که بر پایه ایثار، مقاومت، آزادی‌خواهی و عدالت‌طلبی بنا شده است. این روز، به یادمان آورد که حسین (ع) تنها یک نام نیست، بلکه یک مکتب است، مکتبی که تا ابد، راهنمای بشریت در مسیر حق خواهد بود. و در همین راستا، عهد و پیمانی دوباره با آن امام همام بستیم که هر سال، با شور و ارادتی افزون‌تر، در عزای او سوگوار خواهیم بود و پیام کربلا را نسل به نسل منتقل خواهیم کرد.
